Roadtrip NZ!

Roadtrip Nieuw Zeeland, wat allemaal begon met 1 falafel..

De eerste dag in mijn nieuwe stekje in NZ was een lange werkdag, dus besloot ik het eettentje naast mijn gebouw eens uit te proberen. Een leuke, spontane, grappig onzekere jongen probeerde mij stuntelend te helpen. We raakten aan de praat en hij was toevallig net begonnen met werken en zocht nog een woning. Meteen heb ik hem het nr. van mijn landlord gegeven en zo gezegd zo gedaan woonde Tomas al snel tegenover me. We waren al snel goede maatjes en toen ik hem vertelde dat ik een roadtrip wilde gaan doen, vertelde hij me over zijn auto die ik GRATIS mocht lenen. Top! Enkele weken daarna was het al zover..

Samen met Miriam, mijn Duitse collegaatje van het hotel, begon ik aan een avontuur die ik nooit meer ga vergeten. Het begon al met het idee van mijn eerste autorit in zo’n 8maanden tijd, links rijden, een automaat en in de stad, maar na enkele minuten was ik al gewend. Op naar de ferry en naar het Zuid eiland waar ik Miriam op zou pikken.

Oh vergeet ik bijna te vertellen dat ik de avond voor de roadtrip natuurlijk nog een klein afscheidsfeestje had. Na de mechanische bull en enkele biertjes onveilig te hebben gemaakt, vertelde mijn alarm dat ik niet veel uurtjes meer te slapen had.. Althans ik dacht dat ik mijn alarm goed had ingesteld, totdat ik ’s morgens wakker werd en ontdekte dat mijn ferry over 10 minuten vertrok. Gelukkig geen nood, bedrijf opgebeld en zonder enige moeite mijn overtocht naar de middag verplaatst! Mooi tijd om rustig te pakken en nog 5x een bezoekje te krijgen van mijn landlord om te checken of ik nu wel echt wakker was.
Maar goed, helaas door dit akkefietje kwam ik in het donker aan en was mijn uitzicht niet meer dan een zwart canvas. Ik heb Miriam opgehaald in Nelson en we besloten meteen door te rijden richting het Abel Tasman park waar ik de volgende dag zou gaan skydiven. De eerste nacht in de auto bestond uit het testen van de nachtelijke kou wat resulteerde in 8 lagen kleding/dekens voor mijn reismaatje en 3 voor mij, waarna zij het nog steeds koud had. Die nacht zijn we prima doorgekomen en mijn telefoon wederom ook, helaas had mijn wekker nu echt kuren. Net optijd werden we wakker om te ontbijten tijdens het rijden en geen zenuwen te hebben voor de skydive.

De skydive was meer dan geweldig, het gevoel is onbeschrijfelijk, waarschijnlijk omdat je lichaam ook niet gemaakt is om zo’n gevoel te creëren. Het uitzicht was super, mijn instructeur super relaxt en op één of andere reden hadden mijn zenuwen plaats gemaakt voor een enorme glimlach op mijn gezicht. Deze is de gehele sprong ook niet van mijn gezicht verdwenen. Het was vrij raar om uit het vliegtuig te hangen en te wachten tot de val, maar eenmaal onderweg, en na een vette backflip, voelde ik me onoverwinnelijk. Je ziet zover om je heen, de wind in je gezicht en het gevoel dat je echt vliegt, ik kan het echt niet opschrijven maar alleen aanraden! Nadat de parachute zich heeft geopend en een fijne grap van mijn instructeur (hhmm deze doet het prima, ik denk dat ik hem maar houdt), was het muisstil. Hangend in mijn harnasje heb ik minuten van het uitzicht genoten met alleen het suizen van een beetje wind om me heen. Wauuw dit ga ik zeker nog een keer doen!!

Onze volgende bestemming was in het abel tasman park, onze eerste echte koude nacht, we lagen dan ook al vroeg in bed om ons warm te houden en uit te rusten voor een grote wandeling de volgende dag. Na wederom een prima slaapje naast mijn gemummificeerde vriendin, begon onze hike met een boottochtje. De wandeling van zo’n 5uur voerde ons door bossen, langs stranden, over rotsen en gaf ons prachtig uitzicht over zee. Zeker geen slecht begin van onze roadtrip, maar nu tijd om richting de Nelson lakes te rijden. De foto’s van deze lakes waren voor ons al bekend door de vele foto’s die op Facebook worden geplaatst door NZ backpackers. Maar we stonden beide toch met een mond vol tanden toen we het uitzicht zagen.. wauww, wat hebben wij veel geluk dat wij dit mogen zien en meemaken. Die nacht hebben we dan ook naast het meer doorgebracht, een nacht die uiteindelijk (gelukkig) onze koudste nacht bleek te zijn. Na het eten probeerden we de tijd vol te maken met verschillende lichaamsoefeningen om ons warm te houden, het was nog veel te vroeg om naar bed te gaan, maar de kou kreeg ons er toch onder. Om 8.30 lagen we in bed en 11uur later werden we wel uitgerust in een, van de binnenkant, bevroren auto wakker. Prima tijd om aan een weer onvergetelijke wandeltocht te beginnen. Wat begon in de bossen van Mount Robert, eindigde in de sneeuw bovenop de berg, wat eigenlijk vrij aangenaam was door de volle zon. Enkele uren hebben we genoten van een topuitzicht, waarna we weer in de auto zijn gestapt en zijn doorgereden naar de westkust.

Onze top app, campermate, bracht ons naar een gratis kampeerplekje waar we deze keer genoten van een meer aangenamere nacht. De dag bracht ons een bezoekje aan één van Miriam’s bucketlist items, een ontzettend blauwe rivier door het gletsjer water, naast een mooie zonsondergang hebben we die avond ook nog een glowworm cave bezocht. Verder langs de westkust bevonden zich de pancake rocks, uit laagjes gebaseerde rotsen waar men nog niet van weet hoe ze ontstaan zijn. Tenslotte voordat we weer verder naar het binnenland trokken, brachten we nog een bezoekje gebracht aan de St. Joseph gletsjers ( van een afstandje, een helikopter was toch echt te duur) en een andere glowwormcave. Na een kleine wandeling bij deze grot aangekomen, bleek er een riviertje doorheen te lopen waar je schoenen aardig nat van werden. Echter werd er door 2 toeristen aangeraden om toch een kijkje te nemen, helemaal tot het eind. Dus onze ‘stoute schoenen’ aangetrokken en op blote voeten door dit gletsjer water wandelend geprobeerd het einde te bereiken. De tocht bestond uit verschillende woorden die ik niet op ga schrijven en een pijn die mijn voeten nog net niet gevoelloos maakte. Na 10 minuten lopen zagen we eindelijk het einde! Ennnn…… het was de grootste teleurstelling ooit!!! Er waren een paar bomen te zien, that was it! Gelukkig konden we nog redelijk de lol ervan inzien, maar die volgende 10minuten waren wederom zeer onprettig. Tijd om te vertrekken richting Wanaka, blijkbaar 1 van de favoriete backpackers plekjes.

En dat was niet gelogen, Wanaka, en vooral Roy’s Peak, is tot nu toe de mooiste plek die ik bezocht heb op mijn reis. Het beklimmen van de berg kostte enkele uren, maar het uizicht was zo mooi dat ik zo enthousiast was en wel bijna naar boven kon rennen!! Die dag heb ik dan ook letterlijk honderden foto’s gemaakt. Op de top werd de beklimming bezegeld door een biertje die ik aangeboden kreeg, perfect!!! Het uitzicht op die berg zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan en is ook een aanrader voor iedereen!!

Queenstown was onze volgende stop en alweer de helft van onze trip. Een stadje die veel kleiner was dan we ons voorstelden, maar groots in indrukken die het achterlaat. Helaas ook een duur stadje, dus 2 nachtjes was genoeg. Die 3 dagen hebben we dan ook helemaal volgepropt. We zijn begonnen met een drankje in de -25gr bar en een lekker cocktailtje en daarna zijn we met de gondel de berg opgegaan, helaas niet om te skiën (te duur en slechte sneeuw), maar om van het uitzicht te genieten en nog vetter: om te karten met dat uitzicht op de achtergrond! Vett! Na het karten had ik met een vriendin uit Australië afgesproken bij Ferb burger. Een tent die bekend staat in heel NZ door zijn fantastische burgers en dat was zeker waar!! Al was de warme chocomelk voor mij nog meer de moeite waard om ooit weer een keer voor terug te komen.

Die volgende dag was het voor mij tijd om in mn broek te sch*ten, tijd voor mijn volgende bucketlist item: bungee.. De keus bestond uit de bekende brug van 43m of de nieuwe Nevis brug van 136m. Ik heb echt overwogen om de laatste te kiezen, maar als bungee maagd en hoogtevrees ervaarster, besloot ik toch de bekende brug te kiezen. Voor ik het wist stond ik op de brug, klaar om het elastiekje aan mijn enkels vast te knopen. Het voelt dan ook precies alsof je warme laarzen aan hebt en totaal niet dat je ergens aan vastgebonden bent. Langzaam schuifelend naar de rand kwam de welbekende gedachten naar boven: ‘What the f*ck I’m a doing??’ De welervaren bungee kerel wist wel raad met mijn knikkende knietjes en vertelde me dat ik na het aftellen gewoon moet springen zonder na te denken. Zogezegd zo gedaan, voor ik het wist waren de voetjes van de vloer en zag ik de rivier dichter op me afkomen. Dat gevoel dat je vliegt was zo bijzonder! En nadat de elastiek mij terug trok de lucht in moest ik ontzettend hard lachen van alle adrenaline die vrij kwam, dit ga ik zeker vaker doen!!

Met de adrenaline nog gierend door mijn lijf, zijn we daarna in de auto gestapt naar de volgende bestemming: Milford sounds.. De rit onderweg ernaartoe was al mooi en na een nachtje op de parkeerplaats zagen we ’s morgens dat de natuur wederom totaal anders is. We waren omringt door enorme rotsen met watervallen en helaas ook door vele wolken. Het uitzicht was dus niet optimaal en toen we erachter kwamen dat een tour minimaal 80dollar kostte, hebben we besloten om geen tour te doen, maar lekker te genieten van de omgeving vanuit de auto.

Van de westkust zijn we in één keer doorgereden naar de oostkust: Dunedin. Waarvan wij verwachtten dat het een kleine plaatsje zou zijn, bleek een enorme stad te zijn, daarom lekker een campingplekje buiten de stad gezocht. Rondom Dunedin hebben we genoten van de zee, wilde zeehonden/zeeleeuwen op het strand en een rit met de auto langs de kust. Wederom een totaal andere natuur om ons heen. Naast de voor mij fantastische zeeleeuwen, hebben die avond ook pinguïns in het wild gezien. Ontzettend schattig hoe ze uit het water komen, waggelend naar boven klimmen en proberen de weg over te steken.

Onze rit langs de oostkust maakte daarna een kleine onderbreking om weer verder inlands te trekken richting Mt. Cook. Voor de eerste keer hebben we die avond echt moeite gehad om een plek te vinden voor de auto. Alle campingsites waren leeg en midden in het bos, de campings waren duur en lelijk, dus maar illegaal op een parkeerplaatsje geparkeerd. De volgende dag richting Mt. Cook ging een stuk makkelijker en het uizicht was wederom adembenemend!! Omdat we al erg vroeg op waren, konden we dezelfde dag nog de wandeltocht richting de grootste berg van NZ maken. Ontzettend koud tochtje maar zeker de moeite waard. Al moet ik zeggen dat het uitzicht op de terugweg over het meer en de berg op de achtergrond nog veeeel mooier was. Na Mt Cook hebben we nog een nachtje doorgebracht aan Lake Tekapo waar het moeder natuur weer lukte om ons stil te krijgen met de prachtige uitzichten. Na een mislukt ritje om de juiste wandelpaden te vinden, besloten we onze auto maar op een campsite te parkeren naast een klein meertje, de zonsondergang gaf de prachtigste kleuren.

Na lake Tekapo stond Christchurch op de lijst, een stad die bekend staat om de aardbeving van enkele jaren geleden, die tegenwoordig nog steeds zijn sobere invloed heeft op de stad. De sfeer in de stad was om te snijden, de gebouwen zijn nog steeds niet gerestaureerd, er zijn weinig mensen en er is vooral niks te beleven in de stad. Het is indrukwekkend om te zien, maar ook om de sfeer te voelen. Echter kon ik niet wachten om weer verder op pad te gaan: Kaikoura.

Na de iets minder mooie en indrukwekkende steden aan de oostkust, kwamen we aan op onze op één na laatste stop, waar we drie nachten hebben doorgebracht. Kaikoura was ons dierenstadje. Zo hebben we de eerste nacht geprobeerd om weer pinguins te spotten (wat restulteerde in 80dollar boete voor te hard rijden, oeps). De volgende dag hebben we walvissen gespot in de zee!!! En de laatste dag hebben we op het strand herrie gemaakt wat blijkbaar nieuwsgierige dolfijnen aantrekt, met resultaat! Tenslotte, net voordat we weer op pad gingen, hebben we nog baby zeehondjes gespot. De zeehonden hadden een zijriviertje ontdekt richting een watervalletje, onder dit watervalletje was een klein badje ontstaan waar de kleine beestje vrolijk rond zwommen en doken. Kaikoura was dus een topafsluiting van onze meer dan indrukwekkende roadtrip. Na bijna 3 weken volle zon en het optimaal benutten van het vele geluk dat we hebben gehad, eindigden we onze roadtrip in de regen op een sobere camping met een videorecorder:P.. Tijd om naar ‘huis’ te gaan en af te tellen voor Bali!!!