Filipijnen, Land vol contrasten

De Filipijnen: Land van grote contrasten.

Onze reis begon na enkele weken ontzettend hard werken voor weinig geld in een roadhouse , het voelde dan ook als een welverdiende vakantie deze noordelijke eilanden te bezoeken. Wederom geen planning gemaakt, omdat je daarop toch niet kunt vertrouwen en de leukste avonturen gebeuren spontaan.
Onze reis begon vanaf Darwin vroeg in de morgen, het eerste vliegtuig gaf ons de mogelijkheid om Singapore te ontdekken omdat we een overstap hadden van zo’n 12uur. Deze kans grepen we met beide handen aan en als echte toeristen boekten we een gratis tour door de stad. Bijzonder! Een stad van 50jaar jong, het was nieuw, modern en vooral erg schoon, wie weet waard voor een retourtje. Ons tweede vliegtuig nam ons mee naar Manila midden in de nacht, wederom weinig slaap dus (Het is ook altijd zo koud in zo’n vliegtuig en op een vliegveld!).
Manila was één grote chaos, een enorme cultuurshock, maar tegelijkertijd een bode voor een nieuw en groot avontuur. Het hostel lag midden in het ruwe Manila waardoor wij blanken een goed contrast vormden met de Filipijnse bevolking. Manila voor ons was toen vol, druk, vervuild en arm, maar vooral vol cultuur. Het grote contrast was te merken na een bezoekje aan de Chinese begraafplaats. Het ene graf was nog groter en chiquer dan de andere. De dode Chinezen werden nog meer geprezen dan de levende Filipijnse bevolking. De graven huisden zich in de mooiste gebouwen, groot genoeg om in te wonen en ons af te vragen of wij ooit zo’n huis zouden kunnen bezitten (niet om in begraven te worden). Na enkele dagen de uitersten van Manila te hebben geproefd, in tricycles en jeepneys te hebben gereden en verschillende markten/gebouwen te hebben bezocht, waren we klaar om onze reis voort te zetten: Palawan. Gelukkig voor ons, werden we vanaf Manila vergezeld door onze nieuwe Duitse vriend Raphael. Letterlijk een godsgeschenk, hoe hij ons elke keer weer aan het lachen kreeg en onze mening deelde over reizen zonder plannen en vooral nergens zorgen over maakte.
Palawan startte in Puerto Princesa, een mega relaxt hostel en ook een relaxtere sfeer in de stad, leuke barretjes waar je (te) goed kon drinken, lekker lokaal eten en de mogelijkheid om een scooter te huren. Zogezegd zo gedaan. Na onze kater proberen te verstopt te hebben onder een laag eten, stapten we op de scooter om een mooi strandje te bezoeken ‘in de buurt’. Helaas na slecht te zijn geïnformeerd door het toeristbureau, zijn we er nooit aangekomen. Niet getreurd, het was meer dan geweldig om alle cultuur op te snuiven vergezeld door een lekker briesje op te scooter. De volgende dag ruilden we onze scooter avonturen in voor een bootje om eiland te hoppen. De foto’s zijn facebook al gepasseerd: het waren echte bounty eilanden waar we onze luie reten even goed settelden om onze ogen de kost te geven. Wat een contrast met Manila… Na Puerto Princesa vervolgde onze weg richting El Nido: Nacpan. Daar hadden we een tentje gereserveerd om dicht bij het strand te slapen, eigenlijk gewoon de meest goedkope plek om te slapen. Na een geweldige stapavond met een speciaal optreden van onze vriend, vertrokken we met een zeer goedkoop busje richting het noorden. 2 dingen heb ik die dag geleerd: 100km/h door een bocht rijden met grind kan prima met een busje en ga nooit, maar dan ook echt nooooit met een kater in zo’n busje zitten. Het voelde alsof al de organen in mijn lichaam een weg zochten om samen met mij dit busje te ontvluchten. Gelukkig komen ook aan mindere leuke dingen een eind, na 6u in dit busje waren we eindelijk in El nido. Het prachtige uitzicht bood al veel goeds en ik voelde me ook al stukke beter,tijd om frisse lucht op te snuiven in een tricycle ritje van zo’n 45min over de meest crapy wegen naar Nacpan. Eenmaal daar aangekomen, werd gelijk onze tent opgezet en kreeg ik weliswaar weer wat honger. Op het strand wachtte ons een restaurantje die ik nooit zal vergeten. De gastheer was de definitie van een Gay: hij was zo vrouwelijk dat hij volgens mij zelfs nog meer oestrogenen in zijn lichaam had dan ik ooit zou hebben. (Zeker niks tegen deze mensen!!!). Niet alleen uitte hij zich in vrouwelijkheid, maar ook in vrolijkheid. Zijn karakter vrolijkte ons op en gaf ons nog meer zin in het eten. Eten wat overigens ongelooflijk goed was terwijl het in een hutje van bamboe werd gekookt en het bereiden ervan ervoor zorgde dat de lampen ervan flikkerden (OMG). Natuurlijk zijn we nog een paar keer vaker daar gaan eten. Onze vriend bood ons zelfs een rondleiding aan die onbeschrijfelijk mooi was met basketballende lokalen en zonsondergang. We kregen zelfs een persoonlijke fotoshoot waarbij hij zelfs de mannen overtuigden een hartje te vormen met hun handen, LOL!
Nacpan was mooi, maar de hanen wekten ons optijd om onze reis naar El Nido te vervolgen. El nido, een stad met meer toerisme, meer hotelletjes, meer drank en nog meer katers (dit keer voor de mannen, incl. mooi versierde toilet). Dit keer werden de katers eruit gewerkt door een heerlijke en achteraf onderschatte kano tocht. De krachten van onze enorme armspieren (vooral die van Pieter, al had hij meer pauze nodig dan ik:p), bracht ons na drie verschillende verlate strandjes waar ik voor de eerste keer gesnorkeld heb. De terugreis was ruw, zwaar en oneindig waardoor we een pauze moesten nemen op een strandje dichtbij. Een strandje waar blijkbaar vaker mensen pauze namen om aan hen behoeften te voldoen aangezien Pieter met zijn blote voet in één van deze behoeften ging staan. Ach zand erover. Tijd om onze reis verder ‘te plannen’. Vliegen bleek toch duurder uit te vallen dan verwacht, dus leek het ons aantrekkelijker en avontuurlijker om te gaan eilandhoppen: Van Palawan, naar Coron, Mindoro, Boracay en tenslotte terug naar Manila.
Natuurlijk hadden we ons lesje niet geleerd om niet te gaan reizen met een kater waardoor ons eerste bootritje (groot genoeg voor 50 personen), deed denken aan de avond ervoor. De schuimende biertjes hadden dit keer ruimte gemaakt voor de schuimende koppen van de golven en het voortbewegen op de boot deed ons denken aan de dronken wandeling van de avond ervoor. Voor mij was het horizontale vlak de enige manier om deze dronkenmans reis te doorstaan en te voorkomen dat de zee aangevuld werd door de schuimende biertjes van gisteren. OK, uiteindelijk viel het reuze mee, ik geniet er teveel van om dit even te overdreven op te schrijven.
Coron was voor mij geweldig! Een eiland voor eersten: Mijn eerste keer gedoken en officieel gesnorkeld (eerste keer koraal was niks vergeleken met dit koraal). De mannen hebben gewerkt aan hun bromance terwijl ik de diepe zee onveilig maakte, of eigenlijk was het meer onveilig voor mij. Na een snelle cursus was mijn eerste duik 8m diep en bezochten we een gezonken Japans schip dicht bij de kust. Er ging letterlijk een nieuwe wereld voor me open met o.a. clownvissen (Nemo) en de meest prachtige koralen, alles op een scheepswrak. De tweede duik bewonderen we het mooist koraal van Coron en mocht ik 13m diep mijn ogen de kost geven en besloot ik ter plekke: Dit ga ik zeker nog vaker doen! Tenslotte eindigde het duiken dicht bij een eiland waar ik al snorkelend (en billen verbrandend) het mooiste koraal nogmaals mocht bekijken.
Na enkele dagen en een nieuw schommelend boot ritje zonder kater, kwamen we aan op San Jose, Mindoro. Een stad net als Manila: vol, druk, vies en voor mij even teveel van het goede. Na één nacht vluchtten we naar Bolalacao: een verborgen schat. Een spotgoedkoop resort aan het water, versierd met de meeste mooie natuur, uitzicht op de zee en heerlijk eten. Dat alles voor 3,5euro p.p. Eigenlijk hadden we hier achteraf langer moeten blijven, maar het meest besproken eiland Boracay lonkte ons. Een eiland die in onze ogen aantrekkelijk is voor toeristen, niet voor backpackers. Bij het aanzicht ervan, begonnen Raphael en ik al te plannen hoe we z.s.m. weer weg konden en waar we heen zouden gaan. Alles aan het eiland deed denken aan Chersonissos met zijn zuipende tieners en verschillende (zee) activiteiten, echter werden deze tieners ingeruild door een azian invasion. Nee sorry, Boracay gaf ons een ontzettend leuke avond waar onze vriend 2x achterelkaar achterover van zijn stoel viel omdat hij zo’n lol had, maar het was er te druk voor een backpacker. Tijd om de laatste rit op de Filipijnen te plannen en helaas ook afscheid te nemen van Raphael. Onze Duitse maat heeft zijn reis vervolgd naar Cebu, terwijl wij de goedkoopste rit richting Manila trotseerden. Tijdens het 5u wachten op de boot, zei Pieter nog mooi: misschien hebben we wel een kamer voor ons alleen. Niet dus, die nacht op de boot deelden we onze kamer met zo’n 200 andere Filipijnen. Theorie werd weer bewezen: Met goedkoop reizen maak je de leukste avonturen mee. Eigenlijk prima geslapen en na een snelle bootreis en busreis, waren we zo terug in Manila. Tijd om het land van contrasten en de mooiste naturen en avonturen, in te ruilen voor een nieuw verhaal: Cambodia.